Saturday 18 February 2012 Global Demonstration! For Greece, for Ourselves, for All the Possible Reasons, for All the Life of this Planet! WE ARE FIGHTING FOR OUR FUTURE! + article/global invitation:"Greece shows us how to protest against a failed system" by John Holloway

More than 300.000 people participated at the social revolt that took place in 12 February 2012 in Athens. Many thousands took the streets all over Greece... Thousands of students demonstrated all over Greece in 17 Feb. 2012. The social struggle against misery, inequality and exploitation continues, expands and becomes stronger and stronger. People from all cultural backgrounds come together in the neighbourhood assemblies, in the grass-roots unions, the social centers, the big demonstrations and the riots. People from all ages help each other in the streets to attack against police, against the parliament, against the economy and the inhuman austerity measures that the global and local economic elites imposes to the people of this world

We invite all our friends to participate all over the world in the demonstrations at 
Saturday 18 February 2012 
for Greece, for ourselves, for all the possible reasons, for all the life of this planet! WE ARE FIGHTING FOR OUR FUTURE!

Void Network publishes here an invitation for 18 February and an analysis / call out by our best friend John Holloway written for The Guardian:

Greece shows us how to protest against a failed system | John Holloway

The rage displayed in Greek cities against austerity measures inspires all who are suffering for the benefit of banks and the rich

I do not like violence. I do not think that very much is gained by burning banks and smashing windows. And yet I feel a surge of pleasure when I see the reaction in Athens and the other cities in Greece to the acceptance by the Greek parliament of the measures imposed by the European Union. More: if there had not been an explosion of anger, I would have felt adrift in a sea of depression.

The joy is the joy of seeing the much-trodden worm turn and roar. The joy of seeing those whose cheeks have been slapped a thousand times slapping back. How can we ask of people that they accept meekly the ferocious cuts in living standards that the austerity measures imply? Do we want them to just agree that the massive creative potential of so many young people should be just eliminated, their talents trapped in a life of long-term unemployment? All that just so that the banks can be repaid, the rich made richer? All that, just to maintain a capitalist system that has long since passed its sell-by date, that now offers the world nothing but destruction. For the Greeks to accept the measures meekly would be to multiply depression by depression, the depression of a failed system compounded by the depression of lost dignity.

The violence of the reaction in Greece is a cry that goes out to the world. How long will we sit still and see the world torn apart by these barbarians, the rich, the banks? How long will we stand by and watch the injustices increase, see the health service dismantled, education reduced to uncritical nonsense, the water resources of the world privatised, communities wiped out and the earth torn up for the profits of mining companies?

The attack that is so acute in Greece is taking place all over the world. Everywhere money is subjecting human and non-human life to its logic, the logic of profit. This is not new, but the intensity and breadth of the attack is new, and new too is the general awareness that the current dynamic is a dynamic of death, that it is likely that we are all heading towards the annihilation of human life on earth. When the learned commentators explain the details of the latest negotiations between the governments on the future of the eurozone, they forget to mention that what is being negotiated so blithely is the future of humanity.

We are all Greeks. We are all subjects whose subjectivity is simply being flattened by the steamroller of a history determined by the movement of the money markets. Or so it seems and so they would have it. Millions of Italians protested over and over again against Silvio Berlusconi but it was the money markets that brought him down. The same in Greece: demonstration after demonstration against George Papandreou, but in the end it was the money markets that dismissed him. In both cases, loyal and proven servants of money were appointed to take the place of the fallen politicians, without even a pretence of popular consultation. This is not even history made by the rich and powerful, though certainly they profit from it: it is history made by a dynamic that nobody controls, a dynamic that is destroying the world, if we let it.

The flames in Athens are flames of rage, and we rejoice in them. And yet, rage is dangerous. If it is personalised or turned against particular groups of people (the Germans, in this case), it can so easily become purely destructive. It is no coincidence that the first minister to resign in protest against the latest round of austerity measures in Greece was a leader of the extreme right party, Laos. Rage can so easily become a nationalist, even fascist rage; a rage that does nothing to make the world better. It is important, then, to be clear that our rage is not a rage against the Germans, not even a rage against Angela Merkel or David Cameron or Nicolas Sarkozy. These politicians are just arrogant and pitiful symbols of the real object of our rage – the rule of money, the subjection of all life to the logic of profit.

Love and rage, rage and love. Love has been an important theme in the struggles that have redefined the meaning of politics over the last year, a constant theme of the Occupy movements, a profound feeling even at the heart of the violent clashes in many parts of the world. Yet love walks hand in hand with rage, the rage of "how dare they take our lives away from us, how dare they treat us like objects". The rage of a different world forcing its way through the obscenity of the world that surrounds us. Perhaps.

That pushing through of a different world is not just a question of rage, although rage is part of it. It necessarily involves the patient construction of a different way of doing things, the creation of different forms of social cohesion and mutual support. Behind the spectacle of the burning banks in Greece lies a deeper process, a quieter movement of people refusing to pay bus fares, electricity bills, motorway tolls, bank debts; a movement, born of necessity and conviction, of people organising their lives in a different way, creating communities of mutual support and food networks, squatting empty buildings and land, creating community gardens, returning to the countryside, turning their backs on the politicians (who are now afraid to show themselves in the streets) and creating directly democratic forms of taking social decisions. Still insufficient perhaps, still experimental, but crucial. Behind the spectacular flames, it is this searching for and creation of a different way of living that will determine the future of Greece, and of the world.

For this coming Saturday action throughout the world has been called for in support of the revolt in Greece. We are all Greeks.

 

 

 

Statement by the Occupied Athens Law School: In order to liberate ourselves from debt we must destroy the economy

Statement by 
the Occupied Athens Law School

In order to liberate ourselves 

from debt 

we must destroy the economy

The political and financial spectacle has now lost its confidence. Its acts are entirely convulsive. The government of “emergency” that has taken over the maintenance of social cohesion is failing in conserving the labour, and at the same time the consumption power of the population. The new measures, with which the state aims to secure the survival of the greek nation in the international financial world, lead to a complete suspension of payments in the world of work. The lowering of the minimum wage, now also in paper, comes in harmony with the full suspension of every form of direct or social wage.
Every cost of our reproduction vanishes. The health structures, the educational spaces, the “welfare” benefits and anything making us productive in the dominant system are now a thing of the past. After squeezing everything out of us, they now throw us straight into hunger and impoverishment.
The securing of the abolition of any form of wage, on a legal level, takes place via the creation of a “special, closed off account”. In this way, the greek state ensures that the monetary stock will be used exclusively for the survival of capital, at the expense of our own lives, even. The weight of the debt (not of the state, but of that which is inextricably contained in the relationship of capital) is swinging over our heads, threatening to fall on them and to extinguish us.
The myth of the debt. The dominant patriotic discourse promotes the idea of the greek debt, placing it as a transnational matter. It creates the impression that some stateless loan sharks have targeted the greek state and our “good government” does anything it can to save us, or, on the other hand, that it aims to extinguish us, itself comprising part of the international monetary capital.
Against this false nationalist conception, the debt is a result of, and indistinguishable part of the political economy, a fact that the bosses know only too well. The economy is based upon the creation of shortages, upon the creation of new fields of scarcities (that is, the destructive creation, with negative, always, long-term consequences). The debt and guilt-laden will expand and will dominate society for as long as there exists property, the routine of consumption, exchange and money.
When we say that the crisis is structural and systemic we mean that the structures of the political economy have reached an end, that their very core has come under attack — that is, the process of value production. It is clear that for capital, we are spareable (see the sky-rocketing unemployment figures) and that at this point, the reproduction of labour force is merely an obstacle in the process of capital accumulation. The monetary-debt crisis, that is, the replacement of wages with loans, and the inability of issuing of loans, lead the system into a vicious circle of unsustainability. This happens, because it places under questioning the value of work itself, that is, the same relationship through which those from below would fit into the roles of the system.
Should we then head for socialism and “popular economies”? All kinds of union professionals and wannabe-popular leaders cultivate their own illusions and a political exit within the system and the current political economy. They might talk of the nationalisation of banks, they might take the form of the rejuvenation of rational liberalism. Oftentimes, they even take the form of recuperation and alternative “revolutionary spirit”. Other times, we hear about green development, ecological decentralisation, direct democracy and the fetishism of political forms.
While the market itself, and the state intervention fail to give any prospects whatsoever, political spectacle continues to promote all sorts of products such as popular economy and authority from state socialisms. The mythologies of the various dictatorships of the proletariat, survive at the same time when the masses of those excluded from production, from institutions, the unemployed, all fail to provide any reliable clientele for political parties and their syndicates. The reactionary political position of state capitalisms has been replaced by a void trade of ideology.
Social war knows no borders. Some, amidst the crisis, see a re-contextualisation/re-drawing of national enclosures. The national body and the various racists seem to see an opportunity to target migrants, to make attacks and pogroms and to promote the institutional racism of the greek state. For them, their resistance is painted in national colours; they struggle as greeks, not as enemies of exploitation and the social repression they face.
We consciously chose sides, believing that any presence of any national symbol or flag belongs to the camp of the enemy, and we are willing to fight it by all means possible. Because the nazis of the golden dawn, the autonomous nationalists and the other fascists promote a pure national community as a solution, the precautionary attacks against them and the solidarity to the migrants is a necessary condition for any radical attempt.
The only solution is social revolution. Against all the above, we propose social revolution, which we consider the only solution in order to have a life, not bare survival. This means, to rise up against any financial and political institution. It requires, through the route of revolt, to take measures such as the abolition of the state, of property and any sort of measurability, the family, the nation, exchange and social genders. In order for us to extend gratuitness and freedom across the entire social life.
This is what revolution means! Bringing to this direction any struggle centred on wage demands; any self-organised structure and assembly, especially at a conjuncture, as the present one, when the political-governmental form of the systemic crisis can lead to a social explosion.

Demonstration, 6 pm, Propylea.
Open assembly at the occupied Law School immediately after the demonstration
Law School Occupation, 9/2/12

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ

 

ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ 

ΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ 

ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

  Το πολιτικό και οικονομικό θέαμα, έχει  χάσει πλέον την αυτοπεποίθησή του. Οι κινήσεις του είναι τελείως σπασμωδικές. Η κυβέρνηση ‘’έκτακτης ανάγκης’’  που έχει αναλάβει τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, αποτυγχάνει να συντηρήσει την εργασιακή και συνάμα καταναλωτική δύναμη του πληθυσμού. Τα νέα μέτρα, με τα οποία το κράτος επιδιώκει να διασφαλίσει την επιβίωση του ελληνικού έθνους στο διεθνή οικονομικό πόλεμο, οδηγεί σε πλήρη στάση πληρωμών για τον κόσμο της εργασίας.  Η περικοπή του βασικού μισθού, και τυπικά πλέον, έρχεται σε πλήρη συνάφεια με την κατάργηση κάθε μορφής άμεσου ή κοινωνικού μισθού.
 
  Κάθε κόστος αναπαραγωγής μας εξαφανίζεται. Οι υποδομές υγείας, οι εκπαιδευτικοί χώροι, τα επιδόματα ‘’πρόνοιας’’ και ό, τι μας καθιστά αποδοτικούς στο κυρίαρχο σύστημα αποτελούνε πλέον παρελθόν. Αφού μας ξεζουμίσανε, τώρα μας πετάνε στην πείνα και την εξαθλίωση.
 
  Η διασφάλιση της κατάργησης  κάθε μορφής μισθού σε νομικό επίπεδο, γίνεται μέσω της δημιουργίας ενός ‘’ειδικού κλειστού λογαριασμού’’.  Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό κράτος διασφαλίζει ότι το χρηματικό απόθεμα θα κυλάει μόνο για την επιβίωση του κεφαλαίου, με τίμημα ακόμα και τη ίδια μας τη ζωή. Η βαρύτητα του χρέους (όχι του κράτους, αλλά αυτό που  εγγενώς εμπεριέχεται στη σχέση κεφάλαιο ) απειλεί να πέσει στο κεφάλι μας και να μας εξοντώσει.
 
  Ο μύθος του χρέους.   Η κυρίαρχη πατριωτική αφήγηση προβληματικοποιεί το ελληνικό χρέος, θέτοντάς το σαν διακρατικό ζήτημα. Δημιουργεί την αίσθηση ότι κάποιοι απάτριδες τοκογλύφοι έχουν στοχοποιήσει το ελληνικό κράτος και η ‘’καλή κυβέρνηση’’ κάνει το παν για να μας σώσει ή πως έχει ως στόχο να μας προδώσει, όντας και αυτή κομμάτι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
 
  Κόντρα σε αυτή τη λανθάνουσα εθνικιστική αντίληψη, το χρέος είναι απόρροια και αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής οικονομίας, και αυτό τα αφεντικά μας το ξέρουν πολύ καλά.  Η οικονομία στηρίζεται στη δημιουργία ελλείψεων, στη δημιουργία νέων πεδίων σπανιότητας (δηλαδή καταστροφική δημιουργία με μακροπρόθεσμες, αρνητικές πάντα, συνέπειες. Το χρέος και οι ενοχικές υποχρεώσεις θα επεκτείνονται και θα δεσπόζουν την κοινωνία, όσο υπάρχει η ιδιοκτησία, η ρουτίνα της κατανάλωσης, η ανταλλαγή και το χρήμα.
 
 ‘Όταν λέμε ότι η κρίση είναι δομική και συστημική  εννοούμε ότι οι δομές της πολιτικής οικονομίας έχουν φτάσει στο τέλμα, έχει χτυπηθεί ο ίδιος ο πυρήνας τους, δηλαδή η διαδικασία παραγωγής αξίας. Είναι ξεκάθαρο πως για το κεφάλαιο περισσεύουμε (εκτοξευμένα ποσοστά ανεργίας), και πως πλέον η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι απλά εμπόδιο στη διαδικασία συσσώρευσης. Η χρηματοπιστωτική κρίση, δηλαδή η αντικατάσταση των μισθών με δάνεια και η μη δυνατότητα παροχής δανείων, οδηγούν το σύστημα σε ένα φαύλο κύκλο  μη βιωσιμότητας. Αυτό συμβαίνει γιατί θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την αξία της εργασίας, δηλαδή την ίδια τη σχέση μέσω της οποίας οι από κάτω εντάσσονταν στους ρόλους του συστήματος
  Μήπως να το ρίξουμε στο σοσιαλισμό και τη ‘’λαΪκή οικονομία’’;   Οι κάθε λογής εργατοπατέρες και λαΪκοί ηγέτες παράγουν τις δικές τους αυταπάτες και μια πολιτική διέξοδο εντός του συστήματος και της πολιτικής οικονομίας. Μπορεί να λένε για κρατικοποίηση τραπεζών, να παίρνουν τη μορφή της αναγέννησης του ορθολογικού φιλελευθερισμού. Ενίοτε παίρνουν τις μορφές της ενσωμάτωσης και της εναλλακτικής ‘’ επαναστατικότητας’. Άλλοτε, ακούμε για πράσινη ανάπτυξη, οικολογική αποκέντρωση, άμεση δημοκρατία  για το φετιχισμό   της πολιτικής μορφής.
 
  Ενώ η ίδια η αγορά και η κρατική παρέμβαση αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε προοπτική, το πολιτικό θέαμα εξακολουθεί να λανσάρει διάφορα προΪόντα όπως λαΪκή οικονομία και εξουσία και κρατικούς  σοσιαλισμούς.  Οι μυθολογίες των διαφόρων δικτατοριών του προλεταριάτου, επιζούν την ίδια εποχή που το πλήθος των αποκλεισμένων από την παραγωγή  και τους θεσμούς και των ανέργων δεν μπορεί να αποτελέσει μια δυνατή πελατεία στα κόμματα και τα συνδικάτα τους. Την αντιδραστική πολιτική θέση των κρατιστικών επαναστάσεων έχει διαδεχθεί ένα κενό εμπόριο ιδεολογίας.
 
  Ο κοινωνικός πόλεμος δεν έχει σύνορα. Κάποιοι μέσα στη κρίση, βλέπουν μια επανανοηματοδότηση-επαναχάραξη των εθνικών περιφράξεων. Ο εθνικός κορμός και οι δίάφοροι ρατσιστές φαίνεται πως βρίσκουν ευκαιρία να στοχοποιούν τους μετανάστες , να κάνουν επιθέσεις και πογκρόμ και να σιγοντάρουν το θεσμικό ρατσισμό του ελληνικού κράτους. Γι’ αυτούς η αντίστασή τους έχει εθνικά χρώματα και μάχονται ως Έλληνες και όχι ως εχθροί της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής καταπίεσης που βιώνουν.
 
  Εμείς διαλέγουμε συνειδητά στρατόπεδο θεωρώντας πως κάθε παρουσία εθνικού συμβόλου και σημαίας ανήκουν στο πεδίο του εχθρού και είμαστε διατεθειμένοι να το πολεμήσουμε με κάθε μέσο. Επειδή οι χρυσαυγίτες, οι αυτόνομοι εθνικιστές και οι υπόλοιποι φασίστες προβάλλουν μία καθαρή εθνική κοινότητα ως λύση, οι προληπτικές επιθέσεις εναντίον τους και η αλληλεγγύη στους μετανάστες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για οποιοδήποτε ριζοσπαστικό εγχείρημα.
 
  Μόνη λύση η κοινωνική επανάσταση.  Σε όλα αυτά έχουμε να αντιπροτείνουμε την κοινωνική επανάσταση την οποία θεωρούμε ως μόνη λύση για να έχουμε ζωή και όχι επιβίωση. Αυτό σημαίνει να εξεγερθούμε απέναντι σε κάθε οικονομικό και πολιτικό θεσμό. Απαιτεί, μέσα στη πορεία της εξέγερσης, να λάβουμε μέτρα όπως κατάργηση του κράτους, της ιδιοκτησίας και κάθε είδους μετρησιμότητας, της οικογένειας, του έθνους, της ανταλλαγής  και του κοινωνικού φύλου. Ώστε να επεκτείνουμε τη χαριστικότητα και την ελευθερία σε κάθε σημείο του κοινωνικού βίου.
 
   Αυτό σημαίνει επανάσταση! Φέρνοντας σε αυτή τη κατεύθυνση κάθε διεκδικητικό αγώνα για το μισθό, κάθε αυτοοργανωμένη δομή και συνέλευση , ειδικά σε μια συγκυρία, όπως τώρα, που η πολιτική-κυβερνητική μορφή της συστημικής   κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη.
 

"ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑN ΧΩΡΑ" του Δ.Δημητριάδη // από Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012: μια θεατρική παράσταση από το +Ινστιτούτο [ Πειραματικών Τεχνών ] και το Κενό Δίκτυο >>>>>>>>>> "Ι ΑΜ DYING AS COUNTRY" by D. Dimitriadis / Μarch 2012: a drama play by + Institute [for Experimental Arts] and Void Network

To +Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών]
http://theinstituteinfo.blogspot.com
 

παρουσιάζει την παράσταση 

"ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑN ΧΩΡΑ" 

του Δ. Δημητριάδη 

...το παρελθόν, το παρόν
και το μέλλον μιας 
κοινωνίας που καταρρέει...

σκηνοθεσία / κείμενο: Τάσος Σαγρής

παίζουν: Σίσσυ Δουτσίου, Σοφία Σταυρακάκη,

Άλκηστις Πολυχρόνη, Δανάη Νικολαΐδη 

Μulti Μedia: Void Optical Art Laboratory 

Venus Melena | A.Καφετζη | Μ. Γκουνελας

Ηχητικά Περιβάλλοντα: Γ.Κουβαράς 

Μουσική: Mogwai, Slowdive,   
God Speed You Black Emperor,

Sigur Ross 

ΜΑΡΤΙΟΣ 2012

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 

ΠΕΜΠΤΗ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

9 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

ΚΑΘΕ 

ΠΕΜΠΤΗ | ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ | ΣΑΒΒΑΤΟ

ΠΕΜ. 22 / 03 / 12 
ΕΩΣ 
ΣΑΒ. 07 / 04 / 12

ώρα έναρξης 21.00

ΕΙΣΟΔΟΣ 10e / ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ 8e

+ δωρεαν με κάρτα ανεργίας

cineθέατρο

ΤΡΙΑΝΟΝ

Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101

Πλ. Βικτωρίας / Αθήνα

κρατήσεις θέσεων: 210 8215469

με την υποστήριξη από το
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ:
http://voidnetwork.blogspot.com

περισσότερες πληροφορίες:
http://theinstituteinfo.blogspot.com
επαφή: theinstitutecontact@gmail.com




The +Institute
[for Experimental Arts]

http://theinstituteinfo.blogspot.com

presents the drama play

" I'M DYING AS COUNTRY "

written by Dimitris Dimitriadis

directed by Tasos Sagris

...the past, the present and the future
of a collapsing society ...


starring: Sissy Doutsiou, Sofia Stavrakaki,

Alkistis Polychroni, Danai Nikolaidi

multi media by Void Optical Art Laboratory
Venus Melena | A.Kafetzis | M.Gounelas
sound environments: G. Kouvaras

musical fragments from Mogwai, 
God Speed You Black Emperor,

Sigur Ross, Slowdive and more

MARCH 2012

PREMIERRE: 

THURSDAY 22 MARCH 2012
Every Thursday | Friday | Saturday
from 
Thur. 22 / 03 / 12 
until Sat. 07 / 04 / 12 

entrance 10e / students 8e
+ free entrance for people
with unemplοyment card


supported by
VOID NETWORK
http://voidnetwork.blogspot.com

cinetheatre TRIANON

21, Kordigtonos st. &101, Patision st. 

VICTORIA metro station
ATHENS GREECE

more info:

http://theinstituteinfo.blogspot.com

contact: theinstitutecontact@gmail.com