VOID HISTORY>> 11 August 1996 Article in greek sunday newspaper "To Vima"

Intro: This article was written by the journalist Lena Papadimitriou and appeared in one of the highest publicity Sunday Greek newspapers “To Vima” on 11 August 1996 / issue number 12389. In this article the Void Network is referred as “The Collective in the Terror of Void” which was the original name of Void Network until 1998.


BEAT, VOID AND FLOWERS ,

This is a proof that also the decade of '90s has its own “children of the flowers”: the “Collective in the Terror of Void” offers its own explosive cocktail of rave and cogitation

The “Collective in the Terror of Void” was born roughly five years ago.
A strange blending from “children of flowers” and post-modern hippies: hair to shoulders, they look as dreamers and cynic too… with antimilitaristic slogans in 1996 and “greek coffee” in Exarcheion square, cogitation and plenty of trance.
Yannis, Tasos, Deppy, Antony and “ all those who consider that they belong in the team” distribute psychedelik flyers in all the city and they wait for all the “invited” ones in Polytechnic University Campus, in the hill of Strefis, in factories of Piraeus rd. or Patission rd. or in the beach Aigiali of Amorgos island.
The entry usually is free of charge (no time optional the payment of 500 drachmas- 1.5 euro) and all the constant expenses from 150.000 Drs (500 euro) up to half million (1500 euro according to the prices of 96 for the very ambitious concepts. Since 98 Void Network never asked again any money in the entry even though the expenses for the events became higher and higher- from 1000 euro to 5000 euro ).
Each party has its own slogan: “Love - Power”, “You make it… if you know what it should be…Do it now”, “Nothing ever is completed, everything continues, everything evolves”.
They get angry if you speak to them for night turnovers, show business and enterprises. They hate the trade and the star system business in the trance scene , they do not want rave culture to become like rock, one more music style: “You don't understand him? We are a commune, a collective, and no businessmen. We have not ever put one drachma in our pockets. Whatever the amount of the money is that enters in the common fund simply it finances the next happening. And it is very beautiful that you do not need to care about the money for private benefit … it liberates you and makes everyone equal”.
There are existing in any case two basic faculties of survival in the company: “Those that they “rest” and…they “stay hungry” and those who make “small-work” in order to survive. In each party that they set up first comes the “idea”, the concept, the space .Then the musical soundscapes­ arrive…always acid house, industrial techno, ambient, progressive and psychedelic trance ­, the light-show, the art installations and this “inner urge to break through the routine and the every day life repetition with the help of ecstatic dancing”. Anyway even the name of the collective, except of course from their contact with the Tibetan Buddhism and the pre-historic Greek dark ages (Horror vacui- The tendency to completely fill all available space within a design so that no voids are left- characteristic of creative inner anxiety in periods of totalitarianism and political, spiritual or cultural dictatorship) as also refers precisely in: “the terror towards the emptiness of the daily life in the western lands”.
Thus their parties become all-night long “travels of introspection”, with the beats of modern dance culture as a background….moments that invites and attracts the people outside from the cities. “That’s why precisely we are one of the first groups in the rave culture that decided to come out from the clubs in the open public spaces”, Yannis said. “Speaking generally, we try to create collective atmospheres. This means that everything is important: the serial line that you will play sound and musical themes ­ (as for example existing tracks that we are only playing them in the midnight or only in the sunset or in the sunrise) ­, or all those industrial landscapes of Britain, for example, that we will show with video and slide projectors for a specific night, the light-show corridor that you will make on a hill in order to make a way of light…”.
The fame of them has been expanded “by mouth in mouth”. Many times they play with them as special guests popular bands and d.js from well known clubs that does not have relation with the team, “simply because they love to play with us and not be paid as we do also…”. The children however from the Terror of Emptiness ­ (most of them 24-26 years old) ­ do not satisfy themselves simply in all night long space travelling.
From their first steps they organised poetic nights, while for five years they are organizing the festival of independent Greek rock scene which takes place in Athens Central Park (Field of Areos) (Indie Free Festival est.1990). It is not a long time ago that they began also the enterprise “Void File”, the poetic collections of members of the team. They circulate each time around 1.000 issues and they are distributing them free of charge in the parties or where else the friends gather themselves. The titles “Hymn for Allen Ginsberg” or “Self-Seduction” represent the philosophy of this introversive beat company. For the coming December they prepare their psychedelic “thiasos”, while for this year's summertime they have ready their tour, the “Caravan” in the islands of Aegean sea, as they like to call it: Firstly in Naxos, then in Paros, today in the beach of Aigiali in Amorgos island and in the 18, 19 August in the region Baxedes near Oia of Santorini .

link to the article in newspaper : "To Vima"

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12389&m=C10&aa=1

Εισαγωγή: Αυτό είναι ένα άρθρο που γράφτηκε από τη δημοσιογράφο Λένα Παπαδημητρίου για την Κυριακάτικη εφημερίδα «Το Βήμα» στις 11 Αυγούστου 1996/ φύλλο 12389 στα πλαίσια ενός αφιερώματος για τις ομάδες της rave κουλτούρας. Στο παρόν άρθρο το Κενό Δίκτυο αναφέρεται με το αυθεντικό όνομα
«Η Ομάδα στον Τρόμο του Κενού», όνομα που το Κενό Δίκτυο χρησιμοποίησε από το 1990 έως το 1998



ΜΠΙΤ, ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Να, που και η δεκαετία του '90 έχει τα δικά της «παιδιά των λουλουδιών»: η «Ομάδα στον τρόμο του κενού» προσφέρει το δικό της εκρηκτικό κοκτέιλ ρέιβ - διαλογισμού
Η«Ομάδα στον τρόμο του κενού» γεννήθηκε πριν από πέντε περίπου χρόνια. Ενας ιδιόρρυθμος συγκερασμός από «παιδιά των λουλουδιών» και μεταμοντέρνους χίπις: μαλλιά ως το μέσον της ωμοπλάτης, βλέμμα ονειροπόλο και κυνικό μαζί, αντιμιλιταριστικά συνθήματα του 1996 και «φραπέ» στην πλατεία Εξαρχείων, διαλογισμός και μπόλικη trance. Ο Γιάννης, ο Τάσος, η Ντέπη, ο Αντώνης και «όσοι άλλοι θεωρούν ότι ανήκουν στην ομάδα» μοιράζουν τα ψυχεδελικά φέιγ βολάν τους και περιμένουν τους προσκεκλημένους στην Πολυτεχνειούπολη, στον λόφο του Στρέφη, στο Εργοστάσιο της Πειραιώς ή στην Αιγιάλη της Αμοργού. Η είσοδος συνήθως δωρεάν (καμιά φορά προαιρετική η καταβολή ενός πεντακοσάρικου) και τα πάγια έξοδα από 150.000 δρχ. ως και μισό εκατομμύριο (για τα πολύ φιλόδοξα σχέδια).
Κάθε πάρτι έχει το δικό του σλόγκαν: «Αγάπη - Δύναμη», «Κάνε το, αν ξέρεις τι πρέπει να γίνει κάν' το τώρα», «Τίποτα δεν τελειώνεται ποτέ, όλα Συνεχίζονται, όλα Εξελίσσονται». Θυμώνουν αν τους μιλήσεις για νυχτερινούς τζίρους και επιχειρηματικά δαιμόνια. Μισούν το εμπόριο στην trance, δεν θέλουν να καταλήξει όπως η ροκ, ένα ακόμη μουσικό είδος: «Δεν το καταλαβαίνεις; Είμαστε κοινόβιο, όχι επαγγελματίες. Δεν έχουμε βάλει ούτε μια δραχμή στην τσέπη. Ο,τι μπαίνει στο κοινό ταμείο χρηματοδοτεί απλώς το επόμενο χάπενινγκ. Και είναι ωραίο να μη νοιάζεσαι καθόλου για τα λεφτά, σε απελευθερώνει και μας κάνει όλους ίσους». Υπάρχουν πάντως δύο σχολές επιβίωσης στην παρέα: «Αυτοί που αράζουνε και... πεινάνε και αυτοί που κάνουν μικροδουλειές για να τα βγάλουν πέρα».
Σε κάθε πάρτι που στήνεται τον πρώτο λόγο έχει η «ιδέα», ο χώρος, η μουσική ­ πάντα βέβαια κοντά στα ηχοχρώματα του acid house, του industrial techno, του ambient, του progressive και του psychedelic trance ­, ο φωτισμός, οι εικαστικές κατασκευές και αυτή η «ανάγκη να σπάσεις μέσα από τον χορό τη ρουτίνα και την επανάληψη». Αλλωστε και το ίδιο το όνομα της ομάδας, εκτός βέβαια από την ερωτοτροπία του με τον θιβετιανό βουδισμό και τα αγγεία του ελληνικού μεσαίωνα, παραπέμπει σε αυτό ακριβώς: «στον τρόμο απέναντι στην κενότητα της καθημερινής ζωής». Ετσι τα πάρτι της γίνονται ολονύχτια «ταξίδια ενδοσκόπησης», με φόντο τα μπιτ μιας σύγχρονης χορευτικής κουλτούρας που καλεί τον κόσμο έξω από την πόλη.
«Γι' αυτό ακριβώς είμαστε από τους πρώτους που βγήκαν από τα κλαμπ στους ανοιχτούς χώρους», λέει ο Γιάννης. «Προσπαθούμε γενικά να δημιουργούμε ατμόσφαιρα. Αυτό σημαίνει ότι όλα έχουν σημασία: η σειρά που θα παίξεις τα μουσικά θέματα ­ υπάρχουν κομμάτια που παίζονται μόνο τα μεσάνυχτα ή μόνο στην ανατολή ­, τα βιομηχανικά τοπία της Βρετανίας που θα δείξεις με τον projector, ο φωτισμένος διάδρομος που θα φτιάξεις πάνω σε έναν λόφο για να δώσεις χρώμα». Η φήμη τους έχει εξαπλωθεί «από στόμα σε στόμα». Πολλές φορές κάνουν πρόγραμμα d.j. γνωστών κλαμπ που δεν έχουν σχέση με την ομάδα, «απλώς επειδή γουστάρουν να παίζουν για εμάς και ας μην πληρώνονται».
Τα παιδιά όμως από τον Τρόμο του Κενού ­ τα περισσότερα 24-26 χρόνων ­ δεν αρκούνται απλώς σε μεταμεσονύχτιες αναζητήσεις. Στα πρώτα τους βήματα διοργάνωναν ποιητικές βραδιές, ενώ εδώ και πέντε χρόνια φέρονται ως οι εμπνευστές του φεστιβάλ της ανεξάρτητης ελληνικής ροκ σκηνής που φιλοξενείται στο Πεδίον του Αρεως. Δεν είναι πολύς καιρός που ξεκίνησε και η επιχείρηση «Κενός Φάκελος», οι ποιητικές συλλογές των μελών της ομάδας. Κυκλοφορούν κάθε φορά γύρω στα 1.000 κομμάτια και διανέμονται δωρεάν στα πάρτι ή όπου αλλού μαζεύονται οι φίλοι. Οι τίτλοι «Ωδή στον Αλεν Γκίνσμπεργκ» ή «Αποπλάνηση», αντιπροσωπευτικοί της φιλοσοφίας μιας ενδοστρεφούς beat παρέας. Για τον ερχόμενο Δεκέμβριο σχεδιάζουν να στήσουν το δικό τους ψυχεδελικό θίασο, ενώ για το φετινό καλοκαίρι έχουν έτοιμη την περιοδεία τους, το «Καραβάνι», όπως θέλουν οι ίδιοι να το λένε: σήμερα στην Αιγιάλη της Αμοργού και στις 18, 19 Αυγούστου στην περιοχή Μπαξέδες κοντά στην Οία της Σαντορίνης.

το σύνολο του αφιερώματος στην εφημερίδα "Το Βήμα"

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12389&m=C10&aa=1