What Does it mean When We Say "Freedom" ? by Panos Papadimitropoulos / Void Network

It is common knowledge in the areas of social sciences, especially social anthropology, that reality constituted symbolically, that the meaning that people give to the world does not reflect a deeper essence of things but is the product of the relationship between what we are talking about and the importance we attribute to it. In this sense, two people can understand the same situation, relationship or event in different ways without necessarily mean that one of them understands the 'thing' "correctly" while the other "wrong."
"Logos" are the words and the meaning we attach to them. As a body of knowledge or opinions about something, "Logos" follows a specific reasoning, but is also a symbolic figure, a way to talk about things in a particular categorization of the world. The various misconceptions or misunderstandings that we see every day especially in the public political discourse stemming in part by it: that different people use the same words or terms to speak about different "things". What does the word "State" means for someone who runs to avoid the police attack on a demonstration and what means for a minister lying to an expensive limousine? What does "security" means for a 15 years old and what for a police officer? What does it mean when we say «Freedom»? Or «Equality»? Who determines what «Freedom» is and how this becomes Free Action? Especially on historical experience and interpretation, usually a set of meanings is what determines the one or the other understanding of a specific event. Thus, the neo-conservative reflexes of some may be led them to understand the recent uprising of last December as a symptom of a society in decline and a state unable to respond to the will of those who run on 'absurd' wrath against property. On the other hand, the libertarian way of approaching the same events observe in them a much-needed break with forces that oppress the individual and the society. The dominant logos of the government and the corporate media-"consequential and moralistic from above" - conflicts with the heterogeneity of those who still dare to speak for the revolution, a process that in Western political culture is equivalent to a different society. The collision of these two "worlds" illustrates the ways in which the meanings are subject to constant renegotiation according to the motives, purposes and ideas of the people. At the same time we observe that culture is a set of meanings which stem from multiple reasons and experiences that create multiple ways to exist in the world.Culture is itself an area of conflict, change and devising of existing meanings. "There are so many ways to live!" ... Are they? Although we can not act or think outside the cultural-historical context in which we live, we can gradually transform the content of the «words» of this world through our actions and decisions. In this way we can walk towards the reclaiming of our lives.
'Community', 'comradeship', 'mutual aid', ‘solidarity’, 'play', 'dissent' are some of the "words" to which we have to give new content because they can probably give rise to actions, thoughts and feelings that will warm our hearts again and bring us closer to the people we love, closer to the social conditions that we want to live. In the age of solitude, of apathy and isolation of human beings our culture may be transformed more fertile through the words and acts of the lovers, the insurgents, the furious for life and freedom, the utopians and the daring dreamers.

text by

Panos Papadimitropoulos / Void Network

[Laboratory for Kosmo-Political Consciousness]

Αποτελεί κοινή γνώση στους χώρους των κοινωνικών επιστημών, και ιδιαίτερα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, ότι η πραγματικότητα συγκροτείται συμβολικά, ότι δηλαδή το νόημα που οι άνθρωποι δίνουν στον κόσμο δεν αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη ουσία των πραγμάτων αλλά είναι προϊόν σχέσης ανάμεσα σε αυτό για το οποίο μιλάμε και τη σημασία που εμείς του αποδίδουμε. Υπό αυτήν την έννοια, δύο άνθρωποι μπορούν να κατανοούν την ίδια κατάσταση, σχέση ή γεγονός με διαφορετικούς τρόπους χωρίς αναγκαστικά να σημαίνει ότι ο ένας από τους δύο αντιλαμβάνεται το ‘πράγμα’ «ορθά» ενώ ο άλλος «λανθασμένα». «Λόγος» είναι οι λέξεις και το νόημα που δίνουμε σε αυτές. Ως ένα σώμα γνώσεων ή απόψεων για κάτι, ο «Λόγος» ακολουθεί μια συγκεκριμένη συλλογιστική αλλά αποτελεί ταυτόχρονα ένα συμβολικό σχήμα, έναν τρόπο να μιλήσουμε για τα πράγματα σύμφωνα με μια ορισμένη κατηγοριοποίηση του κόσμου. Οι διάφορες παρανοήσεις ή η ασυνεννοησία που καθημερινά παρατηρούμε ιδίως στο δημόσιο πολιτικό λόγο πηγάζουν εν μέρει και απ’αυτό: ότι διαφορετικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις ή όρους για να εννοήσουν διαφορετικά «πράγματα». Τι σημαίνει η λέξη «Κράτος» για κάποιον που τρέχει να αποφύγει την επίθεση της αστυνομίας σε μια διαδήλωση και τί για έναν υπουργό ξαπλωμένο σε μια ακριβή λιμουζίνα; Τι σημαίνει «ασφάλεια» για έναν 15χρονο και τι για έναν αστυνομικό; Τι σημαίνει όταν λέμε «Ελευθερία»; Ή «Ισότητα»; Ποιος καθορίζει τι σημαίνει «Ελευθερία» και με ποιο τρόπο αυτό γίνεται Ελεύθερη Πράξη;
Ιδιαίτερα όσον αφορά την ιστορική εμπειρία και ερμηνεία, συνήθως ένα σύνολο νοημάτων και εννοιολογήσεων είναι εκείνο που καθορίζει τη μία ή την άλλη πρόσληψη ενός γεγονότος. Έτσι, τα νέο-συντηρητικά αντανακλαστικά ορισμένων μπορεί να τους οδήγησαν στο να αντιληφθούν την πρόσφατη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που παρακμάζει και ενός κράτους που αδυνατεί να αντιδράσει στη βούληση εκείνων που κινούνται με ‘παράλογη’ καταστροφική μανία εναντίον περιουσιών. Από την άλλη μεριά, η ελευθεριακή οπτική προσεγγίζει τα ίδια γεγονότα από τη σκοπιά μιας πολυπόθητης ρήξης με δυνάμεις που καταπιέζουν το άτομο και την κοινωνία.
Ο κυρίαρχος λόγος του κράτους και των μέσων μαζικής ενημέρωσης- «σοβαροφανής και από τα πάνω ηθικοπλαστικός» - συγκρούεται με την ετερογένεια όσων ακόμη τολμούν να μιλήσουν για την επανάσταση, για μια διαδικασία που στη δυτική πολιτική κουλτούρα ισοδυναμεί με μια διαφορετική κοινωνία. Η σύγκρουση των δύο αυτών «κόσμων» καταδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους τα νοήματα υπόκεινται σε συνεχή επαναδιαπραγμάτευση ανάλογα με τα κίνητρα, τους σκοπούς και τις ιδέες των ανθρώπων. Την ίδια στιγμή καταδεικνύεται ότι ο πολιτισμός, ως σύνολο νοημάτων τα οποία πηγάζουν από πολλαπλούς λόγους και εμπειρίες που συγκροτούν πολλαπλούς τρόπους να υπάρχει κανείς μέσα στον κόσμο, αποτελεί ο ίδιος ένα πεδίο σύγκρουσης, μεταβολής αλλά και επινόησης ήδη υπαρχόντων νοημάτων. «Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να ζήσει κανείς!»…Υπάρχουν ?
Αν και δεν μπορούμε να δράσουμε ή να σκεφτούμε έξω από το πολιτισμικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ζούμε, μπορούμε σταδιακά να μεταμορφώνουμε μέσω της πράξης το περιεχόμενο των λέξεων προς την κατεύθυνση της επανοικειοποίησης της ζωής μας. «Κοινότητα», «συντροφικότητα», «αλληλοβοήθεια», «παιχνίδι», «αμφισβήτηση» είναι μερικές από τις «λέξεις» στις οποίες οφείλουμε να δώσουμε νέο περιεχόμενο διότι πιθανότατα αυτές μπορούν να γεννήσουν πράξεις, σκέψεις, συναισθήματα που θα ζεστάνουν ξανά τις καρδιές μας και θα μας φέρουν πιο κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάμε, πιο κοντά στις κοινωνικές συνθήκες που θέλουμε να ζήσουμε. Στην εποχή της μοναξιάς,της απάθειας και της απομόνωσης των ανθρώπων ίσως ο πολιτισμός να μετασχηματίζεται πιο γόνιμα μέσα από το λόγο και τις πράξεις των ερωτευμένων, των εξεγερμένων, των λυσσασμένων για ζωή και ελευθερία, των ουτοπιστών και των τολμηρών ονειροπόλων.

κείμενο :

Πάνος Παπαδημητρόπουλος / Κενό Δίκτυο

[Εργαστήριο Κοσμο-Πολιτικής Συνείδησης]