ATHENS / a poem by Yiannis Raouzeos

ΑΘΗΝΑ / Άσμα 3

Ωδή στην αποφορά των Αθηνών

Αθήνα, το όνομά σου με γεμίζει θλίψη και σιγουριά

για την επιβίωση του φαίνεσθαι.

Αθήνα, το οξύ χαμόγελο των κοριτσιών σου

Πλημμυρίζει τ΄ απογεύματα

Το όξινο αστείο της φθοράς που κουβαλά την τύχη σου

Δεν κάνει πολλούς πια να γελούν

Παρά μονάχα με πικρία!

Αθήνα, ο ήχος των πρωινών σου

Είναι χτυπημένα εισιτήρια λεωφορείων, τρόλλεϋ, και σιδηροδρόμων –

Αγχωμένες κραυγές – αποστράπτοντων Βουδών

Που υμνούν τον σαδομαζοχισμό της ύπαρξης

Και της τερατώδους παρουσίας σου.

Αθήνα, οι ήχοι σου που θα μπορούσαν να΄ ναι ένας ύμνος χαράς

για τον ήλιο που ανατέλλει και δύει,

έχουν γίνει στριγγιές κραυγές νοτισμένων από την αιθαλομίχλη τεράτων.

Σαπουνοπλασμένοι κυριλέδες,

με τους στόχους τους να κινούνται γύρω από τους αριθμούς των κινητών τους,

των πιστωτικών τους, και των λογαριασμών τους,

αριθμούς που έχουν φάει

μέχρι το κόκκαλο

ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ…

Αθήνα,

Είσαι εσύ το μέρος

- Ανάμεσα σε κάμποσα άλλα αυτού του κόσμου,

- Που ξεχάστηκαν από τη λησμονιά

Παραδομένα, σε ξερούς παράλογους αλλά δυστυχώς όχι άλογους αφέντες

χαμηλών προσδοκιών.

Αθήνα, είσαι η πέτρα που πετούν οι νέοι άνθρωποι

πάνω στα όργανα καταστολής τους.

Τα ψεύτικα χαμόγελα στις πόρτες των κέντρων διασκέδασης

-Λερές υποσχέσεις καταναλωτικών ηδονών-.

Αθήνα, είσαι οι εικόνες που ξέχασα στην προηγούμενή μου ενσάρκωση

αφού μου προκαλούσαν τόσο πόνο!

Οι φαντασιώσεις των ανθρωπάκων ξερών και στοχαζόμενων

έτοιμων να ελέγξουν το όνειρο της ζωής

βάζοντάς το όμως,

σε στείρες γραμμές αργοκινούμενης αφασίας

στοιχίζοντας όλους εμάς από πίσω τους!

Αθήνα,

τίποτε άλλο

από το ξερό μπισκότο που ξερνούν οι καλλιτέχνες

όταν αρνούνται, γελώντας σαν τρελλοί

ΤΗ ΜΙΑΡΟΤΗΤΑ

ΤΩΝ ΚΕΝΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΩΝ ΟΘΟΝΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΝΑΛΙΟΥ

Ή

ΤΗΝ ΞΕΝΕΡΩΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Προβολές επί προβολών όσων δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουνε ποτέ,

τις ενιαίες δομές ενός κενά συστηματοποιημένου κιβδηλού χάους,

πέφτοντας ΞΕΡΟΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ σε κάθε δευτερόλεπτο…

ΑΘΗΝΑ,

Είσαι το υποφαντασιακό σου,

Οι μπάτσοι σου,

Οι ρουφιάνοι,

Ο δήμαρχος,

και η καταστροφή των έργων τέχνης σου

ιερών ιερών

ΠΟΥ ΣΤΕΓΑΣΑΝ μια πιο όμορφη μασκαράτα στο παρελθόν

Από αυτή

Του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ

<… γιάππικα κυνικά αστεία άχαρων στιγμών, σε ασφαλτοστρωμμένα παλιά πάρκα,

Και άλση,

Απωλεσθέντων παραδείσων!>.

Όταν ξυπνώ, μεγάλη πόλη, ιδρωμένος τα πρωινά,

αναπνέοντας την απάνθρωπη ζέστη σου,

τις αναθυμιάσεις των δύο εκατομμυρίων αυτοκινήτων σου,

Του κυνηγιού της ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ΔΥΝΑΜΗΣ

βλέπω ακόμα για λίγα δευτερόλεπτα την παράλογη πίστη,

του τελευταίου τρελλού ονειροπαρμένου,

που ΄δα

μία από αυτές τις μέρες,

λευκό και πεντακάθαρο, πάραυτα,

να τρέχει σε μια από τις λεωφόρους σου αψηφώντας

την τάξη, τα αλκοτέστ και την κυκλοφορία

αγωνιζόμενος με κόκκινο πρόσωπο από την ξέπνοη ανάσα

να προσαρμόσει, τα λίγα μεθυσμένα από το όραμα

της ενότητας

της έκστασης

και της πληρότητας

μπάσταρδα παιδιά σου!

-Αναζητώ έναν λόγο συμπόνοιας για τη συνέχειά σου-

… Σε ένα από τα όνειρά μου Αθήνα είδα τη δόξα σου

Κρυφή και πλακωμένη απ΄ το τσιμέντο, την έλλειψη πρασίνου

ΚΑΙ ΙΕΡΟΥ ΔΕΟΥΣ,

… σε ένα από τα ονειρά μου λέω, ΣΕ ΕΙΔΑ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΣΥΡΦΕΤΩΝ.

Είδα, το παράλληλο όραμα μωσαϊκών σε κτίρια κτισμένα,

πάνω σε κρυστάλλινους αναπνέοντες δρόμους <λικνιζόμενα εκ των ανέμων>

είδα το ρατσισμό σου να σβήνει από τους αλλαλαγμούς

δεκάδων γιορτών της έκστασης ντυμένων με πολύτιμα ρούχα και σχέδια στα πρόσωπα.

άκουσα τη γιορτή να παυεί να είναι διεκδίκηση

αλλά να γίνεται…

έμπρακτο γεγονός!

Η μικροψυχία να χορεύεται καίγοντας τον εαυτό της

στους ρυθμούς των μεγάλων αρχαίων τυμπάνων, της ηλεκτρονικής εκστατικότητας

του techno, του house

και του ψυχεδελικού trance,

που βγήκε από τους χώρους της κατανάλωσης κι ενώθηκε στη μέση των δρόμων,

με τους χτύπους της καρδιάς,

όσων χόρευαν γυμνοί και ξυπόλητοι ενώ οι αυλητές όλων των χρωμάτων του ουρανίου τόξου

έσβηναν στο παιξιμο των αυλών τους το μίσος και την

Αδιαθεσία.

Αθήνα

Τα πλαίσια του πίνακα που ζωγραφίζεις

Ας πάψουν να υπάρχουν…

Ας έλθει το πλήρωμα του χρόνου..

Η ένωση με το φόντο που λέγεται τέχνημα,

Ή διαφορετικά,

Υπόλοιπη πραγματικότητα.

Αθήνα ας έλθει ο χρόνοος που θα αφήσεις τις μάγισσές σου να φτάσουν σε χίλιους οργασμούς μεσα στη νύχτα…

Ας γίνουν αυτό για το οποί ο πράγματι πλάστηκαν…

Γαλαξιακές μήτρες της ηδονής…

Γαλαξιακές μήτρες της ηδονής…

Γαλαξιακές μήτρες της ηδονής…

Ο χρόνος που θα αφήσεις όλους τους σαμάνους σου ας έλθει…

… να κολυμπήσουν στις ονειροθάλασσες, μπορώντας επιτέλους να έχουν ένα λόγο

Να επιστρέψουν

και να θεραπεύσουν!

Αθήνα, θέλω να οραματίζομαι το τέλος σου

-μιας και αυτό δεν είναι τόσο μακρυά-

σαν γεύση από μυστήρια αρχαία, αναγεννημένα,

και όχι

σαν μια κολασμένη καταστροφική φωτιά που θα τρώει τα κτίριά σου και τους εναπομείναντες σε αυτά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Ο χρόνος που η αδυναμία θα βιωθεί ως πλήρες σύμβολο της αναπόφευκτα τέλειας αρμονίας,

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΛΕΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Αρχέγονης τόλμης για εμπλοκή σε κάθε είδος κατάστασης από λαχτάρα για παιγνίδι, ζωή

και εμπειρίες.

Αθήνα

Θέλω να βλέπω το τέλος σου

σαν το τέλος μιας σχέσης…

Έτσι όπως θα ήταν ευγενικότερο ή πιο όμορφο αυτή να τελειώνει.

Σαν διάλυση στο γαλάζιο του ωκεανού,

-Βύθισμα του κεφαλιού στα ανοιχτά λαγονια της θάλασσας-.

Σαν ξαφνική νεροποντή που παίρνει τα ηλεκτρομαγνητικά φορτία της βαρειάς ατμόσφαιρας μακρυά.

Σαν καγχασμό μικρού παιδιού όταν με το δάχτυλο δείχνει το τίποτα ψελλίζοντας «ΤΑΤΑ».

Σαν ένωση γυναίκας και άνδρα

που οδηγεί στη γέννηση

ενός καινούργιου πλάσματος

Σαν τέλος της σοβαροφάνειας μπρος στην αρχή μιας αστείας σοβαρότητας

Σαν τέλος αυτού που είναι «δικό μου» και αυτού που είναι «δικό σου»

Ως σήμα εκκίνησης μιας ελεύθερης κίνησης.

…

Σαν τέλος επιτέλους όλων των βασάνων,

Των επιτηδεύσεων, των κρυφών νοημάτων, των ελέγχων, των κατά συνθήκη ψεμμάτων,

Των μυστικών συμφωνιών,

ΤΩΝ ΑΧΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΑΧΡΩΜΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΟΥΣ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ,

Των ανόητων τραγουδιών,

Των ανόητων υποσχέσεων,

Των ανόητων λογοκρισιών μέσα και έξω από το βαθύ εγκέφαλο

Και σαν τέλος του πιο φοβερού εχθρού από όλους

ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΦΟΒΟΣ

Φόβος, φόβος, φόβος, φόβος,

Φόβος, φοβος, φόβος, φόβος,

Φόβος, αγωνία, φόβος, αγωνία,

Φόβος, αγωνία, φόβος , αγωνία,

Φόβος, αγωνία,

Φόβος, φόβος, φόβος, φόβος, φόβος

ΦΟΒΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ

Και στη παλιροΪκή αποδοχή

ΤΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ…

Στηριγμένος αυτός στο ψευδεπίγραφα δηλωμένο

για χιλιάδες χρόνια, συμβάν

Που λέγεται ΘΑΝΑΤΟΣ.

ΑΘΗΝΑ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΕΙ ΣΑΝ ΓΕΝΝΗΣΗ,

ΤΟΥ ΗΔΟΝΙΣΤΗ, ΤΗΛΕΠΑΘΗΤΙΚΟΥ, ΔΡΑΚΟΝΤΑ, ΕΚΣΤΑΤΙΚΟΥ,

ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…

ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ…

ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!